“Azim üş şan, şanı yüce” anlamına gelen “el-Mecîd” İsm-i Celil’i, Kur’an-ı Kerim’de iki defa geçmekte. “O (CC) övülendir, şanı yücedir.”[1]

“Arşın sahibidir, yücedir.”[2]

İki defa da Kur’an’ın sıfatı olarak gelmiştir. “Fakat O yüce bir Kur’andır.”[3]

“Kaf. Şanı yüce Kur’an’a yemin olsun ki…”[4]

Her gün namazlarımızın son oturuşunda Hz. Resul (SAV) Efendimiz’e selat-ü selam getirirken sonunu “İnneke Hamîdün Mecîd” diye bitiririz. Bu gözlerin göremeyeceği, hayallerin ulaşamayacağı kadar yüce Rabbimizin (CC) nimet denizinde yüzüyoruz.

O’nun (CC) verdiği gözle güzellikleri görüyoruz. Burunla kokluyoruz. Verdiği dille yine O’nun (CC) verdiği milyonlarca farklı tadı tadabiliyor ve ayırt edebiliyoruz.

O yücelerden yüce Rabbimizin (CC) kelamı da yüce. Belağatıyla, fesahatıyla, İcazıyla, letafetiyle, tazeliğiyle, tadıyla erişilmez olan Kur’an-ı Mecîd’e iman eden Mü’minler de yüce bir gönüle sahip olmalı. İyilik yapan, yaptığı iyiliği unutan, dostluğundan zevk alınan bir Müslüman olmaya çalışmalıdırlar.

Allah-ü Teala (CC) Hz.leri, Azîmüş-Şân’dır. Göklerde ve yerde en yüksek şan ancak O’nundur (CC). O’na (CC) el ermez, güç yetmez. O (CC), ordularla kuşatılmaz, kuvvetlerle mağlub edilmez. Bununla beraber, kullarına kendilerinden daha yakın ve daha merhametlidir. Afv u ihsanı bol, rahmet ve inayeti hudutsuzdur. Nimetleri sayılmaz, kerem ve atası rakamlara sığmaz, ahlakı kemalat, efali serapa hikmettir. Okuyup durmakta olduğumuz “Esmaül-Hüsna” O’nun (CC) ne büyük şan sahibi olduğunu ve O’na (CC) intisab ile rızasını gözleyenlerin ne yüksek şeref kazanacaklarını gösterip durmuyor mu? O (CC) ne büyük Mabud, ancak O’na (CC) tapanlar ne güzel kul! Onlar, hayatın hiçbir lahzasında yese kapılmayan, fanilere boyun eğmeyen bahtiyarlardır.

İsm-i Şerif’in manasında iki mühim unsur vardır: Biri azamet ve kudretinden dolayı yaklaşılamaz, yanına varılamaz olmak, ikincisi de, yüksek huylarından, güzel işlerinden dolayı öğülüp sevilmektir. Güzel ahlakından dolayı gönüllerde yer tutmuş, fakat herhangi bir kuvvet karşısında zebun ve aciz kalan bir insana “Mecîd” denmediği gibi, haydutlukla geçinen, sarp dağlarda müstahkem mevkıa kapanmış şakilere de denmez.

Aramızda nisbi olarak bu iki mananm kendisinde birleştiği zevat, ism-i şerifin hakiki manasına delalet eden nişanelerdir. Onlardaki mahdut manaya bakılır da bu manalann ekmel bir surette birleşmiş bulunduğu Allah-ü Teala (CC) Hz.leri’nin “el-Mecîd” İsm-i Şerif’inde de eşsizliği sezilir.

İlahi (CC)! Azamet ve kudretin kainatı kuşatmıştır. Gücüne erişilmez. Bizimse halimiz perişan. Erişilmez celaline. Cümle kainat ilahi, haşmetinden titrer. Cümlesi Seni tesbih eder. Yörüngesi kalkıp giden gezegenler, kandiller gibi yıldızlar geceleri, gözlerimizin ışığı güneş, Seni hatırlatır. (AMİN)

.................................................

Kula Gerekenler: Allah-ü Teala (CC) Hz.leri’nin azamet-i şanı düşünülerek O’na (CC) karşı gayet ciddi ve samimi bulunmak, ibadetlerinde ve kaffe-i muamelatında halis muhlis Allah-ü Teala (CC) Hz.leri’nin rızasını gözetmek, yalandan, riyakarlıktan, iki yüzlülükten son derece uzaklaşmaktır. Gösteriş olarak iş yapanların elleri boşa çıkar.

 Söz temsili, on biner liralık, elli biner liralık banknotlara benziyen kağıt desteleriyle çantasını şişiren bir adamın, pazar yerinde dolaşırken, bunları sahiden “sahihten” para sananların imrenmesinden başka eline birşey geçmez. Yankesicilerin, aç gözlülerin ağzının suyunu akıtan bu kağıt tomarlariyle, o adam pazardan birşey alabilmek şöyle dursun, bir bardak su bile içemez. İşte mürailerin, riyakarların işi de tıpkı buna benzer. Karşıdan görenleri imrendirir, amma hakikatta o işler sahibine hiçbir fayda temin etmez.

İsm-i Şerif'in Faideleri: İhlasla “Yâ Mecîd” diye bir müslüman bu isme devam etse, vesveseden ve ruhi bunalımlardan kurtulur.